Stoptrein naar Hoorn

Op het perron staat een man. In zijn ene hand een tas, in zijn andere hand een bruine zak.
De zak is zorgvuldig dichtgevouwen.

De trein van 7:15 arriveert. De man staat al, nerveus kijkend, bij de rand van het perron. Zodra de deurtjes opengaan stapt hij gehaast in.

Langzaam loopt de man de coupé door. Bekijkt elk bankje zorgvuldig.
Het lijkt alsof hij wil gaan zitten, dan bedenkt hij zich. Hij trekt een vies gezicht en loopt verder.
Nog een paar bankjes verder gaat hij tenslotte zitten, met een zucht. De tas en de bruine zak houdt hij op schoot.

Een keer zat ik op het bankje naast de man en sprak hem aan.
Ik zei “Schoner wordt het niet.”
De man keek me geschrokken aan.
Geschrokken, omdat iemand tegen hem sprak.

Of misschien wel geschrokken omdat zijn droom was verstoord.
Zijn droom om ooit, op een dag, een schoon bankje aan te treffen.
Als hij maar lang genoeg zocht.


- 31 juli 2022 -